Ποτέ μη λες πάλαι ποτέ

Αρχές φθινοπώρου του 1981 κάποιοι εξ ημών μπαίναμε στα λεωφορεία της γραμμής για να πάμε στην Πάτρα και να ανεμίσουμε την πλαστική σημαία του ΠΑΣΟΚ από την πλατεία Γεωργίου. Στη θέα του Αντρέα πάνω στην εξέδρα  ο Τάσος Μπιρσίμ έκανε τα μαγικά του δείχνοντας την λαοθάλασσα από το παλιό λιμάνι μέχρι το Κάστρο και στην άλλη μεριά μέχρι το Veso Mare. Όταν ήρθε για να μιλήσει στο Αίγιο ο Αντρέας, από το μπαλκόνι του Γατείου  η πλατεία Αγ. Λαύρας ήταν κατάμεστη και μόλις η ανάσα του Αντρέα ακούστηκε στο μικρόφωνο λευκά περιστέρια πέταξαν στον ουρανό, τα πλακάκια της πλατείας έτριζαν και τα φώτα τρεμόπαιζαν από το ανθρώπινο ηλεκτροσόκ. Το ’81 ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν 29 ετών. Δεν εισήλθε στην πρώτη κυβέρνηση. Πέντε χρόνια αργότερα  το 1986  μπήκε στην κυβέρνηση αναλαμβάνοντας το χαρτοφυλάκιο του Υφυπουργού Πολιτισμού στο πλάι της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη. Ως Υπουργός Παιδείας προσπάθησε να καθιερώσει το Εθνικό Απολυτήριο  όμως ο διάδοχός του είχε αντίθετη άποψη. Ως Πρωθυπουργός της χώρας αναγκάστηκε σε παραίτηση αφού η κυβέρνηση του κατηγορήθηκε, λοιδορήθηκε και προπηλακίστηκε ακόμα για την υπογραφή του μνημονίου και η αρχή του τέλους για το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ ήταν γεγονός. Είναι επιεικώς άδικο να κρίνει κάποιος ένα πολιτικό πρόσωπο αποσπασματικά και μεμονωμένα. Τα πολιτικά πρόσωπα δεν κρίνονται από Στιγμές της πολιτικής τους διαδρομής  αλλά από το σύνολο της πολιτικής τους πορείας. Είναι ακόμα πιο άδικο να κρίνονται και να κατακρίνονται επειδή δεν έμοιασαν ή δεν προσπάθησαν να μοιάσουν στον πατέρα τους. Το μεγαλύτερο φορτίο ενός πολιτικού άνδρα είναι η παρακαταθήκη του, η πολιτική του κληρονομιά. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πάλι εδώ και διεκδικεί την πολιτική παρακαταθήκη που άφησαν οι προκάτοχοί του  ο ίδιος και ο ιδρυτής. Είναι πάλι εδώ απομένει να μάθουμε αν θα είναι εδώ και τώρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στη ζωή ποτέ μη λες ποτέ και στην πολιτική ποτέ μη λες πάλαι ποτέ.