«Ζω ή απλώς κάνω πρόβα» ;

*της Ολυμπίας Λόη

Ξυπνάει με το ξυπνητήρι, όχι για να ζήσει, αλλά για να προλάβει την κίνηση στους δρόμους, για να προλάβει να σταθεί στην ουρά. Στην κουζίνα τον περιμένει ο καφές – όχι ως απόλαυση, αλλά ως σωσίβιο. Ο καφές είναι το μοναδικό «ναρκωτικό» που επιτρέπεται χωρίς συνταγή.

Στην εποχή μας, το να γελάς μοιάζει ύποπτο: «Τι βρήκες να γελάς; Δεν βλέπεις τι γίνεται;».

Ο μέσος πολίτης, που δεν παίρνει … «5.000 ευρώ το μήνα», κουβαλάει τη φτώχεια του σαν σακίδιο γεμάτο πέτρες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχει απέναντί του ένα κράτος που του βάζει τρικλοποδιές με την επιμονή μικρού παιδιού που παίζει «ποιος θα πέσει πρώτος».

Όποιο επάγγελμα κι αν κάνει, είναι ήδη καταδικασμένος:

• Αν είναι δημόσιος υπάλληλος, είναι τεμπέλης που «κάθεται».
• Αν είναι ελεύθερος επαγγελματίας, είναι κλέφτης που «δεν κόβει απόδειξη».
• Αν είναι άνεργος, είναι «άχρηστος που δεν ψάχνει αρκετά».

Το γέλιο έχει χαθεί, η εμπιστοσύνη εξαφανίστηκε. Τρέχουμε σαν χάμστερς σε τροχό, βαριανασαίνουμε… Έτοιμοι να τσακωθούμε… με τον οδηγό που μας έκλεισε, με τον γείτονα που μας πήρε τη θέση στο πάρκινγκ, με τον εαυτό μας που πάντα, παντού, δεν προλαβαίνει τίποτα.»

Γυρνάμε σπίτι και αντί για ηρεμία, βρίσκουμε νέα μέτωπα: οικογένεια, τηλεόραση, λογαριασμούς. Ακόμα και το τηλεκοντρόλ γίνεται αντίπαλος, γιατί δεν αλλάζει κανάλι στην ώρα του. Ακόμα κι αν δεν έχουμε βγει καν από το σπίτι, έχουμε ήδη χορτάσει τοξικότητα από τις πρωινές εκπομπές, που σερβίρουν καυγάδες με την ίδια ευκολία που σερβίρουν διαφημίσεις για απορρυπαντικά.

Το άγχος είναι μόνιμος συγκάτοικος, που κάθεται δίπλα μας στο τραπέζι και τρώει το φαγητό μας. Μας σφίγγει το στήθος σαν αόρατο χέρι, μας κόβει την ανάσα, μας αφήνει να επιβιώνουμε, και αυτό με δόσεις. Κάθε λογαριασμός, κάθε ουρά, κάθε «έκτακτη» φορολογία είναι μια ακόμη σταγόνα που γεμίζει το ποτήρι της υπομονής.

Έτσι, ο μέσος Έλληνας πέφτει για ύπνο με την αίσθηση ότι έδωσε άλλη μια μάχη χωρίς να ξέρει ποιον πολέμησε και γιατί.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε λογαριασμούς, ουρές και καυγάδες, ο μέσος Έλληνας ψιθυρίζει: «Ζω ή απλώς κάνω πρόβα για το επόμενο επεισόδιο;». Και χαμογελάει πικρά, γιατί ξέρει ότι η απάντηση θα έρθει αύριο… ίδια ώρα, ίδια σκηνή, ίδιο έργο.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! Με την ευχή το 2026 να αλλάξουμε Σενάριο, να αλλάξουμε Σκηνή και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.

*Η Ολυμπία Λόη είναι Αρχιτέκτων Μηχανικός