Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Άλλαξε ο κόσμος, λένε. Άλλαξαν οι καιροί. Άλλαξαν κι οι άνθρωποι. Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, αλλάξαμε κι εμείς. Ίσως χωρίς να το καταλάβουμε. Ίσως γιατί μας πήρε το ποτάμι της εποχής και δεν προλάβαμε ούτε να αντισταθούμε.
Κάποτε η ζωή χτυπούσε στις αυλές. Στα πεζούλια. Στις γειτονιές που μοσχοβολούσαν βασιλικό, καφέ και λόγια ανθρώπινα. Οι πόρτες ήταν ανοιχτές, όχι μόνο από ξύλο αλλά και από καρδιά. Έμπαινες χωρίς να χτυπήσεις. Έβγαινες με ένα πιάτο φαγητό και μια αγκαλιά. Οι γειτονιές είχαν όνομα, φωνές, γέλια παιδιών και μανάδες που φώναζαν στα παιδιά, να μαζευτούν πριν νυχτώσει.
Σήμερα οι αυλές σφραγίστηκαν, οι άνθρωποι κλείστηκαν. Το κουδούνι είναι ενοχλητικό, το χτύπημα στην πόρτα προκαλεί καχυποψία. Η φιλοξενία έγινε ραντεβού και το φιλότιμο… μουσειακό είδος. Οι καλοσυνάτες καρδιές έδωσαν τη θέση τους σε σφιγμένα χείλη, και η ανθρωπιά… σαν να έφυγε κι αυτή μαζί με τα γιασεμιά του παλιού μπαλκονιού.
Μα δεν είναι όλα χαμένα. Όχι ακόμα. Όσο υπάρχουν ακόμα κάποιοι που θυμούνται, που νοσταλγούν, που μιλούν γι’ αυτά, υπάρχει ελπίδα. Μπορεί να μη φέρουμε πίσω την παλιά αυλή, αλλά μπορούμε να κρατήσουμε το πνεύμα της ζωντανό. Με μια καλημέρα, ένα χαμόγελο, ένα πιάτο ζεστό στον γείτονα που πονάει.
Ο κόσμος μπορεί να αλλάζει. Την ανθρωπιά όμως, αρκεί ένας άνθρωπος για να την κρατήσει ζωντανή.
