Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!ΑΡΘΡΟ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ από τον Δάσκαλο Γιάννη Παπαδόπουλο
Επανέρχεται το κράτος, με ύφος αυστηρό και λόγο τεχνοκρατικό, να θυμίσει στους εκπαιδευτικούς ότι η αξιολόγηση είναι νόμος του κράτους. Ποιο κράτος όμως; Το ίδιο που εγκαταλείπει τα σχολεία με ελλείψεις προσωπικού; Το ίδιο που στέλνει αναπληρωτές-«βαλίτσες» από άκρη σε άκρη της χώρας; Το ίδιο που μετατρέπει τους διευθυντές σε διοικητικά φερέφωνα και τους εκπαιδευτικούς σε λογιστές κουτάκια;
Το θέμα δεν είναι – και δεν ήταν ποτέ – η έννοια της αξιολόγησης. Όλοι οι εκπαιδευτικοί που τιμούν το έργο τους επιζητούν την ανατροφοδότηση και την ουσιαστική παιδαγωγική στήριξη. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος, η λογική, ο στόχος: η αποσπασματική, τιμωρητική και στρατιωτικού τύπου αξιολόγηση, που δεν υπηρετεί την εκπαίδευση αλλά την πειθαρχία.
Αντί για στήριξη, εισπράττουμε έλεγχο. Αντί για παιδαγωγική συνεργασία, γραφειοκρατία μέχρι ασφυξίας. Πρακτικά, πρωτόκολλα, ανατροφοδοτήσεις, «καλές πρακτικές» που θυμίζουν PowerPoint επιχειρηματικής εκπαίδευσης, παρακολουθήσεις διδασκαλιών λες και είμαστε ένοχοι. Και στο τέλος; Ένας βαθμός ή μια “προσωπική κρίση”, που δεν λέει τίποτα για την ψυχή της τάξης, για τον ιδρώτα του μαθήματος, για τον κόπο στις εσχατιές της χώρας.
Γιατί, ας μη γελιόμαστε: δεν αξιολογείται η ποιότητα του μαθήματος. Αξιολογείται η υποταγή στο σύστημα. Το αν «ανέβασες έγκαιρα το πλάνο», αν «συμπλήρωσες τη φόρμα», αν «συντάχθηκες με τη διοίκηση».
Το σχολείο δεν είναι επιχείρηση. Ο εκπαιδευτικός δεν είναι υπάλληλος πολυεθνικής. Η διδασκαλία δεν είναι report. Η εκπαίδευση είναι ζωντανός οργανισμός, γεμάτος αντιφάσεις, πάθος, πόνο, έμπνευση. Και αυτά δεν χωρούν σε κουτάκια excel.
Και κάτι τελευταίο: το κράτος που θέλει αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, ας ξεκινήσει πρώτα από μια ειλικρινή αυτοαξιολόγηση της πολιτικής ηγεσίας, της διοικητικής πυραμίδας και των επιλογών του. Ας δει αν το σχολείο του 2025 έχει ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, ειδική αγωγή, κτήρια ασφαλή και επαρκές προσωπικό. Κι έπειτα, ας μιλήσει για αξιολόγηση.
Ως τότε, οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί θα συνεχίσουν να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, όχι από φόβο, αλλά από συνείδηση. Όχι επειδή τους παρακολουθούν, αλλά επειδή πιστεύουν. Και αυτό, κανένα έντυπο, καμία φόρμα, κανένα υπουργείο δεν θα μπορέσει ποτέ να το μετρήσει.
