Αποχαιρετισμός του Διονύση Σαββόπουλου
του Νίκου Ι. Νικολόπουλου
Προέδρου Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος
πρώην Υφυπουργού και πρώην Βουλευτή

Η ζωή του… μια θαλασσογραφία.
Φύσα, θάλασσα πλατιά… φύσα, αγέρι…
και πάρε μας στα πέρα μέρη.

Για εκείνα τα πέρα μέρη κίνησε να πάει,
ο εκλεκτός των Μουσών.
Ο τροβαδούρος της Θεσσαλονίκης.
Ο Νιόνιος της Ρωμιοσύνης.

Με αεροπλάνα και βαπόρια στην Αθήνα,
δίπλα στη Σωτηρία Μπέλου,
στις υπόγειες διαδρομές της Ιστορίας,
που ανέδιδαν καπνό, ιδρώτα, και μνήμη.
Διαδρομές σαν αρτηρίες,
όπου κυλούσε το αίμα των ανθρώπων,
των προσφύγων, των φτωχών,
των απλών Ρωμιών.

Χριστέ μου…

Ήταν ο ποιητής της «Συννεφούλας».
Ο κιθαρωδός της «Μπαλάντας για τον Νίκο».
Ο ονειροπόλος που έκανε τη φοιτητριούλα σύμβολο εποχής.
Ο πρωτοστάτης του πηλιορείτικου χορού,
εκεί που ενώνονταν οι ψυχές σε κύκλο,
σαν προσευχή, σαν Ελλάδα.

Ας κρατήσουν οι χοροί, λοιπόν, στο Μούρεσι.
Γιατί θα κρατήσουν.
Όσο υπάρχει αυτός ο τόπος,
θα χορεύει στους ρυθμούς του Νιόνιου.

Ο Νιόνιος της ροκ.
Ο Νιόνιος του τσάμικου.
Ο Νιόνιος του λαού.
Της εφηβείας μας, των πλατειών μας, των αγώνων μας.

Ξεκίνησε τώρα για τα πέρα μέρη.
Χριστέ μου… ο δικός μας Νιόνιος.

Αναπαύθηκε εν Χώρα Ζώντων.
Είναι συνόμιλος των Αγγέλων,
κι εκεί πάνω, κάπου ανάμεσα στα ουράνια σώματα,
ακουμπά την κιθάρα του και χαμογελά.

«Αινείτε εν ψαλτηρίω και κιθάρα…»
Γιατί αυτή η ψαλμωδία ήταν η ζωή του.
Κι εμείς, σήμερα, τον προπέμπουμε με ταπεινή ευγνωμοσύνη.

Καλοτάξιδος, Νιόνιο.
Ευγνωμόνως και οφειλετικώς,
αντ’ όσων πλουσιοπάροχα μας κέρασες,
σε αποχαιρετούμε με αγάπη και δέος.

Στα πέραν… όπου το Άνοιγμα.
Στα πέραν… όπου το Αίδιο Φως.

Και να ξέρεις…
Θα κρατήσουν, για πάντα, οι χοροί.
Γιατί μέσα στις ψυχές μας,
θα παίζει πάντοτε η μουσική σου —
η μουσική που έκανε τη Ρωμιοσύνη να τραγουδήσει τον εαυτό της.