Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Ο χώρος όπου βασανίστηκαν πατρινοί από τους ναζί θα έπρεπε να λειτουργεί ως… διδακτήριο κατά του φασισμού
Του Αχιλλέα Ροδίτη
Έτσι εξακολουθεί να είναι σήμερα η αιματοβαμμένη βίλα Λυμπερόπουλου…
Η εφημερίδα «Πολιτεία» και ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Ροδίτης απαθανάτισαν το ιστορικό οίκημα με φωτογραφίες που αποκαλύπτουν τα έντονα σημάδια της φθοράς του χρόνου και της εγκατάλειψης σε ένα κτίριο που θα έπρεπε να λειτουργεί ως… διδακτήριο κατά του φασισμού και του πολέμου. Αντιθέτως μένει πάντα στην ίδια εικόνα ωσάν κτίριο – φάντασμα κρατώντας «μέσα» του τις άγνωστες στη νέα γενιά μελανές «σελίδες» του από την εποχή φυλακίσεων, φριχτών βασανιστηρίων και εκτελέσεων.
Η ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η πάλαι ποτέ έπαυληστέκει ερμητικά κλειστή και εγκαταλελειμμένη, στον δρόμο για την Μονή του Προφήτη Ηλία, ακριβώς απέναντι από το παλιό στρατιωτικό νοσοκομείο «409». Χτίστηκε το 1898 και έλαβε το όνομά της, από τον Πατρινό αρχιμανδρίτη και θεολόγο Αθανάσιο Λυμπερόπουλο που ήταν γόνος εύπορης οικογένειας.Ο Αρχιμανδρίτης, μετά τον θάνατό του το 1937, σύστησε το ίδρυμα «Άρτος Ζωής» στο οποίο κληροδότησε όλη του την περιουσία, μεταξύ άλλων και τη βίλα.
Ονομάστηκε και «βίλα 13» μια και έχουν ακουστεί δεκάδες ιστορίες που «ταξίδεψαν» από στόμα σε στόμα, με στοιχεία μεταφυσικής που παραπέμπουν σε ταινίες τρόμου. Προφανώς ως αποτέλεσμα μιας διαδρομής που σχετίζεται με πόνο και τραγικά γεγονότα. Ήταν φυλακή στα χρόνια της Κατοχής από τους ναζί και στο κτήμα Μουρτζούχου, λίγο πιο κάτω, στις 4 Δεκεμβρίου του 1943 εκτελέστηκαν 63 νέοι. Έχουνε γραφτεί και ειπωθεί πολλά για μαρτυρίες από γείτονες για όσα μετά τον πόλεμοβρέθηκαν μέσα, όλα ίχνη από αντιστασιακούς που βασανίστηκαν από τους ναζί ή έχασαν τη ζωή τους.
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ «ΖΟΥΓΚΛΑ»
Το κτίριο παραμένει εδώ και χρόνια εγκαταλειμμένο και η βίλα, παρά το αρχοντικό της ύφος, δείχνει κατεστραμμένη κι ετοιμόρροπη. Το οικόπεδο είχε κι ένα εκκλησάκι, την Αγία Μαρίνα. Αυτό πάντως που σήμερα κυριαρχεί ως εικόνα για κάθε περαστικό είναι η απερίγραπτη φθορά, η σταδιακή διάλυση του οικήματος, αλλά και η κατάσταση ζούγκλας που επικρατεί στον περίβολο.
Πολλές φορές Σύλλογοι, όπως, για παράδειγμα, Αντιστασιακών, προσπάθησαν κατά καιρούς να διεκδικήσουν το κτίριο προκειμένου να εξασφαλίσουν τη διάσωσή του και κυρίως να το μετατρέψουν σε έναν μουσειακό χώρο που ως τέτοιο επιβάλλεται να λειτουργήσει.
Και όλα αυτά καθώς το ίδρυμα – ιδιοκτήτης, ο «Άρτος Ζωής» που εδρεύει στην Αθήνα ουδέποτε ασχολήθηκε με τη φροντίδα της έπαυλης και το πώς θα μπορούσε να χρησιμεύσει για την πόλη και την κοινωνία σε σχέση με τα διδάγματα εναντίον του πολέμου και του φασισμού.
Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ
Ακόμα και ο Δήμος της Πάτρας είχε παρέμβει τη δεκαετία του ’90, και μάλιστα, με απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου είχε επιχειρήσει να παρέμβει δραστικά στο ζήτημα. Αφενός με την τότε απόφαση που ελήφθη στο πλαίσιο της τροποποίησης του Σχεδίου Πόλης, με την οποία χαρακτήριζε το κληροδότημα Λυμπερόπουλου ως «κοινόχρηστο Πάρκο Εθνικής Αντίστασης», αφετέρου, ξεκινώντας έναν αγώνα δρόμου για την διεκδίκησή του κτιρίου βάσει της κοινής πεποίθησης ότι ένας τέτοιος ιστορικός χώρος ανήκει, και πρέπει να ανήκει, στην κοινωνία και στην πόλη. Δυστυχώς, όμως, καμία προσπάθεια δεν συνεχίστηκε. Τα πάντα έμειναν εκεί σαν ο χρόνος να… σταμάτησε!
ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι σε αυτόν τον χώρο άνθρωποι μαρτύρησαν. Δεν ξέρουμε όμως καμιά λεπτομέρεια όλων αυτών των θυσιών. Δεν ξέρουμε συγκεκριμένες ιστορίες που θα μπορούν να γίνουν διδάγματα.
Το οίκημα απλώς αφέθηκε να διαλύεται και παράλληλα να «σβήνουν» χρόνο με τον χρόνο οι αναμνήσεις που επιβάλλεται να διατηρηθούν «ζωντανές» για να μαθαίνουν και οι επόμενες γενιές. Με άλλα λόγια, η προσπάθεια που τη δεκαετία του ’90 ξεκίνησε η πόλη με πρωτοβουλία του Δήμου, πρέπει να συνεχιστεί. Εφόσον το πρώτο βήμα έγινε, έστω κι αν δεν έδωσε τίποτα απολύτως στην πράξη και δεν προκάλεσε καμία αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, πρέπει να συνοδευτεί και από επόμενα βήματα και ενέργειες, με προσήλωση στον στόχο που χρειάζεται να επιτευχθεί, χάριν ενός ιερού σκοπού που δεν είναι άλλος από το να σωθεί η βίλα Λυμπερόπουλου και να μετατραπεί σε ένα μουσείο ιστορίας εναντίον του ολέθρου που έζησε η ανθρωπότητα και της θυσίας και του μαρτυρίου που βίωσαν όσοι αγωνίστηκαν για την Ελευθερία. Και είναι ένα χρέος αυτό της ίδιας της πόλης και του Δήμου, που πρέπει να εκπληρωθεί.
ΑΧΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ – ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
