Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Τι σημαίνει όταν ένας μοναχός, άνθρωπος του Θεού, του ασκητισμού και της απόλυτης ταπείνωσης, υποκλίνεται μπροστά σε έναν πολιτικό ηγέτη; Τι μήνυμα στέλνει προς την κοινωνία; Ποια Εκκλησία θέλουμε να έχουμε;
Η πρόσφατη εικόνα από το Άγιο Όρος, όπου μοναχός φαίνεται να κάνει μια κίνηση υπόκλισης στον Πρωθυπουργό, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Άλλοι μίλησαν για σεβασμό προς το αξίωμα, άλλοι για παραπλανητικά πλάνα, άλλοι όμως –και όχι άδικα– είδαν σε αυτή τη σκηνή το φάντασμα του ραγιαδισμού να ξαναζωντανεύει.
Δεν έχει σημασία αν φίλησε τελικά το χέρι του ή όχι. Η εικόνα μιλάει ξεκάθαρα και εκπέμπει ένα θολό μήνυμα: Μια Εκκλησία που σκύβει το κεφάλι σε αμφιλεγόμενους πολιτικούς, αντί να στέκεται όρθια στο ύψος του πνευματικού της ρόλου.
Γιατί η Ορθοδοξία δεν είναι σωματείο πολιτιστικό, ούτε ΔΕΚΟ. Η Εκκλησία δεν υπάρχει για να κολακεύει την εξουσία, αλλά για να φωτίζει τη συνείδηση του λαού.
Και όταν ένας μοναχός, άνθρωπος που έχει εγκαταλείψει τον κόσμο για χάρη του Χριστού καθ’ομολογία, φαίνεται να τιμά περισσότερο έναν πρωθυπουργό απ’ ό,τι τον ίδιο τον Σταυρό, τότε το σχήμα του χάνει το νόημά του. Η αποταγή στον κόσμο μετατρέπεται σε αποδοχή της εξουσίας του.
Η Εκκλησία δεν χρειάζεται χειροφιλήματα από πολιτικούς, ούτε προσκυνήματα των αξιωμάτων. Χρειάζεται καθαρή πνευματική φωνή, προφητικό λόγο, και αξιοπρέπεια. Αυτά τιμούν το μοναχικό σχήμα και όχι υποκλίσεις σε πολιτικά τζάκια.
Και αν κάποιοι ξεχνούν, ας θυμηθούν τον Παπαφλέσσα, τον Χρυσόστομο Σμύρνης, τον Λουκά τον Ιατρό και τόσους άλλους που πλήρωσαν με αίμα την άρνησή τους να προσκυνήσουν κοσμική εξουσία.
Γιατί τελικά, δεν προσκυνά ο μοναχός τον Πρωθυπουργό – προσκυνά η Εκκλησία τη σιωπή της, όταν δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση και δίνει μήνυμα στους πιστούς ότι η εξουσία πρέπει να προσκυνιέται, όχι να κρίνεται.
Εκθέτει τον αγιορείτικο μοναχισμό, μια από τις τελευταίες “καθαρές” φωνές που έπρεπε να μείνουν αλώβητες.
Προδίδει τη θυσία των Αγίων και Μαρτύρων που δεν προσκύνησαν κανέναν βασιλιά, πασά ή πρωθυπουργό. Και τελικά είναι και κάτι ακόμα χειρότερο: Συνήθεια. Γιατί αρχίζουμε να συνηθίζουμε την Εκκλησία ως εξάρτημα της εξουσίας, κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.
