
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Το Αίγιο έχει γεννήσει και φιλοξενεί σημαντικούς καλλιτέχνες που τίμησαν το λαϊκό και δημοτικό τραγούδι. Ονόματα όπως ο Γιάννης Καραμάνος, ο Αργύρης Κούκας, ο Γιώργος Αιγιώτης, ο Αντώνης Κανελλόπουλος, ο Γιώργος Κουνάβης, αλλά και δεκάδες ακόμη, επώνυμοι και ανώνυμοι, αποτελούν ζωντανό κομμάτι της μουσικής μας κληρονομιάς. Στο πλευρό τους, τα τοπικά μουσικά σχήματα που κρατούν το μεράκι ζωντανό σε ταβέρνες και γειτονιές, αποτελούν πολύτιμο κεφάλαιο για την πολιτιστική ταυτότητα της περιοχής.
Κι όμως, αυτός ο πλούτος παραμένει σχεδόν ανεκμετάλλευτος. Ο Δήμος Αιγιαλείας σπάνια – αν όχι ποτέ – διοργανώνει μουσικές βραδιές με Αιγιώτες καλλιτέχνες. Εκδηλώσεις που θα μπορούσαν να γίνουν είτε στο κέντρο της πόλης είτε στα δημοτικά διαμερίσματα, δίνοντας ζωή στις πλατείες, στηρίζοντας την τοπική αγορά και – γιατί όχι – εξυπηρετώντας και φιλανθρωπικούς σκοπούς
. Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, άλλωστε, θα μπορούσαν να συμμετάσχουν με χαρά, ακόμη και με συμβολικό αντίτιμο, προσφέροντας στο κοινό και στον τόπο τους. Τι καλύτερο από το να ακουστεί η μουσική τους εκεί όπου χτυπά η καρδιά της πόλης;
Το ερώτημα είναι καίριο: γιατί ο Δήμος δεν αξιοποιεί αυτό το πολιτιστικό κεφάλαιο; Γιατί να μένει ανενεργή μια δύναμη που μπορεί να ενώσει τους πολίτες, να αναζωογονήσει την κοινωνική ζωή και να ξαναδώσει στο Αίγιο τη λάμψη που του αξίζει;
Ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη, είναι ταυτότητα, είναι ψυχή. Και το Αίγιο έχει ψυχή. Ας την αφήσουμε επιτέλους να ακουστεί.