Ο Ν. Νικολόπουλος για τους αγρότες και τα μπλόκα

Αγρότες στα μπλόκα, Κοινωνία στο κατώφλι: Όπως τα Τέμπη, έτσι και οι κινητοποιήσεις γίνονται η σάλπιγγα αφύπνισης ενός λαού που δεν αντέχει άλλο

Του Νίκου Ι. Νικολόπουλου
Προέδρου Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος
πρ. Υφυπουργού & πρ. Βουλευτή

Η εικόνα της Ελλάδας σήμερα δεν είναι τα «success story» του Μαξίμου.
Είναι τα μπλόκα.
Είναι τα τρακτέρ στις εθνικές οδούς.
Είναι οι άνθρωποι της υπαίθρου που δεν «γκρινιάζουν», αλλά φωνάζουν. Που κραυγάζουν. Που δηλώνουν με το σώμα τους και την καθημερινή τους αγωνία ότι δεν πάει άλλο.

Και όπως ακριβώς συνέβη με τα Τέμπη – όπου ένας ολόκληρος λαός είδε μέσα σε μια νύχτα την ωμή αλήθεια για το κράτος που κυβερνάται με προχειρότητα, συγκάλυψη και ατιμωρησία – έτσι και οι φετινές αγροτικές κινητοποιήσεις λειτουργούν ως εγερτήριο σάλπισμα. Ξυπνούν μια κοινωνία που είχε κουραστεί, απογοητευτεί, παραιτηθεί.

Ο ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ βρίσκεται ίσως στην πιο κρίσιμη για την επιβίωσή του περίοδο όλων των εποχών. Ο αριθμός των ενεργών αγροτών μειώνεται σταθερά και η απουσία μακροπρόθεσμης αγροτικής πολιτικής έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα οργής, ανασφάλειας και δυσπιστίας. Έξι υπουργοί πέρασαν από το αρμόδιο χαρτοφυλάκιο μέσα σε έξι χρόνια, χωρίς να αφήσουν πίσω τους μεταρρυθμίσεις που να δίνουν προοπτική, ενώ ταυτόχρονα διατηρήθηκαν οι παθογένειες και οι πελατειακές στρεβλώσεις.

Η έκρηξη στον ΟΠΕΚΕΠΕ ήταν απλώς η σπίθα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι βαθύτερο και αγγίζει την ίδια την υπόσταση της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας.

Η Ελλάδα παράγει κατά μέσο όρο 190 ευρώ ανά στρέμμα.
Η Ολλανδία 1.700 ευρώ.
Το Ισραήλ – σχεδόν έρημος – πολλαπλάσια από εμάς.

Δεν μας λείπει η γη, ούτε ο ήλιος, ούτε το νερό.
Μας λείπει στρατηγική. Μας λείπει σχεδιασμός. Μας λείπει σύγχρονη πολιτική.

Κι έτσι, σήμερα ο αγρότης πληρώνει πανάκριβες ζωοτροφές, ρεύμα που χρεώνει ολόκληρη μονάδα σαν να είναι βιομηχανία, πετρέλαιο στο οποίο πνίγεται οικονομικά. Και παρ’ όλα αυτά, στο ράφι ο καταναλωτής πληρώνει τριπλάσια.

Ποιος κερδίζει; Ο μεσάζων. 
Ποιος χάνει; Ο αγρότης και ο καταναλωτής.

Οι αγρότες ζητούν όσα κάθε σοβαρό κράτος θα είχε ήδη υιοθετήσει:
• σταθερή τιμή ηλεκτρικού στα 7 λεπτά 
• φθηνό αγροτικό πετρέλαιο 
• μειωμένο κόστος λιπασμάτων & ζωοτροφών 
• άμεση καταβολή ενισχύσεων 
• εξυγίανση του ΟΠΕΚΕΠΕ 
• αναθεώρηση ΕΛΓΑ 
• αποζημιώσεις για ζημιές και ασθένειες 
• πριμ για νέους αγρότες 
• αξιοπρεπείς συντάξεις 

Αυτά δεν είναι «αιτήματα πίεσης». Είναι όροι επιβίωσης.

Ο αγρότης δεν εξοργίζεται μόνο για τις τιμές. 
Εξοργίζεται γιατί βλέπει δίπλα του τη διαφθορά να θριαμβεύει.

Εξοργίζεται όταν μαθαίνει για τα εικονικά βοσκοτόπια. 
Για τις εταιρείες-φαντάσματα που εισέπραξαν εκατομμύρια. 
Για το ότι η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία – όχι η Ελλάδα – διερευνά τον ΟΠΕΚΕΠΕ. 

Εξοργίζεται όταν τον προειδοποιούν πως το επόμενο σκάνδαλο θα είναι ο ΕΛΓΟ. 
Όταν η χώρα δηλώνει στις Βρυξέλλες ότι σφάγιασε χιλιάδες ζώα λόγω ασθένειας και ταυτόχρονα «μαγικά» αυξάνει την παραγωγή γάλακτος.

Αυτά δεν είναι αδυναμίες. Είναι οργανωμένη στρέβλωση. Είναι κρατικό παρακράτος.

Αυτό που είδαμε στα Τέμπη: ένα κράτος που ξέρει, βλέπει, ακούει – αλλά κάνει ότι δεν καταλαβαίνει.

Στα Τέμπη ο λαός βγήκε στους δρόμους γιατί κατάλαβε πως ο θάνατος δεκάδων παιδιών δεν ήταν ατύχημα. Ήταν αποτέλεσμα κρατικής σήψης. 
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα στον κάμπο.

Δεν είναι μόνο η αντιπολίτευση που κατηγορεί την κυβέρνηση.

Είναι βουλευτές της ΝΔ που παραδέχονται ότι δεν μπορούν να πάνε στα χωριά τους γιατί «ο κόσμος βράζει». 
Είναι στελέχη που ζητούν παραιτήσεις. 
Είναι υπουργοί που ομολογούν πως «δεν υπάρχει στρατηγική». 

Και πάνω από όλα: 
είναι η δημόσια τοποθέτηση δύο πρώην πρωθυπουργών – Καραμανλή και Σαμαρά.

Ο Κώστας Καραμανλής μίλησε για την εθνική απειλή της ερήμωσης της υπαίθρου. 
Ο Αντώνης Σαμαράς είπε ξεκάθαρα: «Δεν είναι όλα επικοινωνία – υπάρχει και η κοινωνία».

Αυτό δεν είναι απλή διαφοροποίηση. 
Είναι πολιτικός σεισμός.

Το αγροτικό ζήτημα έχει πλέον μετατραπεί σε ζήτημα Δημοκρατίας, Δικαιοσύνης και Εθνικής Στρατηγικής.

Όπως τα Τέμπη αποκάλυψαν το βάθος της κρατικής παρακμής, έτσι και οι αγροτικές κινητοποιήσεις αποκαλύπτουν το μέγεθος της κοινωνικής ρήξης.

Κλείνω με μια αλήθεια που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί:
Μια Ελλάδα χωρίς ζωντανό πρωτογενή τομέα είναι μια Ελλάδα χωρίς περιφέρεια, χωρίς αυτάρκεια, χωρίς ταυτότητα, χωρίς μέλλον.

Και αυτό – είτε αρέσει στο Μαξίμου είτε όχι – 
ο αγρότης το ξέρει, το φωνάζει, και πλέον το ακούει ολόκληρη η κοινωνία.

Η σάλπιγγα αφύπνισης δεν θα σωπάσει.