
Του Γιάννη Σ. Μεντζελόπουλου
Διαβάζω στον Τύπο, ακούω τις ανακοινώσεις στους Ναούς μας, βλέπω τις σχετικές αφίσες: Για τα Κατηχητικά Σχολεία της Ιεράς Μητροπόλεώς μας ο λόγος.
Γίνεται μεγάλη προσπάθεια να ενισχυθεί, δια της μεγάλης συμμετοχής των παιδιών, το ψυχωφελές και θεάρεστο έργο τους. Όσο πιο πολλά, τόσο πιο καλά, θα μπορούσε να είναι το σύνθημα.
Διότι και πολλά και καλά –άλλωστε– … μαθαίνουν εκεί οι ευαίσθητες ψυχές των μαθητών, που θέλουν οπωσδήποτε καθοδήγηση Χριστιανική και εξειδικευμένη γνώση για τον Χριστό και τη θρησκεία μας.
Δεν αρκεί η οικογένεια ούτε ένας τυπικός εκκλησιασμός φυσικά. Ιδίως στις «πονηρές» μέρες μας, που ο μουσουλμανισμός εξαπλώνεται… και ο νοών νοείτω.
Έτσι, λοιπόν, διαβάζω ότι και ο Σεπτὸς Ποιμενάρχης μας κ.κ. Ιερώνυμος καταβάλλει και προσωπική προσπάθεια. Εκτός από τις νουθεσίες στους Κατηχητές γενικώς, προ ημερών, την Δευτέρα, επισκέφθηκε προς τούτο το 5ο Δημοτικό Σχολείο για την περιοχή του Συνοικισμού (Αγ. Άννα).
Μίλησε πολύ όμορφα και κατάλληλα, αλλά το… χαρτί «αποτύπωσε» μια ωραία φράση του που μου έκανε εντύπωση: Χαρακτήρισε τα παιδιά του Δημοτικού (των Δημοτικών ευρύτερα) ως τριαντάφυλλα, σ’ έναν τόπο που πρέπει ν’ ανθίσουν! Και πρόσθεσε: «Πολλές φορές σε τροπάρια της Εκκλησίας μας τα παιδιά παρουσιάζονται σαν μικρά φυτά…»
Και τώρα που το διάβασα αυτό για τα τριαντάφυλλα και τα μικρά φυτά, μου ήρθε στο νου μια άλλη φράση που έλεγε ο αείμνηστος πατέρας μου, για μας όταν ήμασταν μικρά, κι αργότερα για τα εγγόνια του:
«Ως νεόφυτα ελαιών (κύκλω της Τραπέζης Αυτού)»…
Τα «τριαντάφυλλα» πρέπει, λοιπόν, να ποτιστούν για να μεγαλώσουν σωστά, και οι «ελίτσες» το ίδιο, για να βγάλουν ένα όμορφο πνευματικό λαδάκι…