ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Υπάρχουν άνθρωποι που ενοχλούνται από την κριτική.
Όχι γιατί δεν αγαπούν την πόλη τους, αλλά γιατί η κριτική χαλάει την ησυχία της βολής τους∙ ξεβολεύει τις μικρές συμφωνίες σιωπής, τα χαμόγελα της φωτογραφίας, τα «έλα μωρέ, δεν βαριέσαι».
Κι εκεί αρχίζεις να αναρωτιέσαι: αξίζει να ταράζω τα νερά;
Κι όμως… Μια πόλη που μένει αμέτοχη, που αποδέχεται σιωπηλά την αδράνεια, είναι σαν τον κήπο σου που ποτίζεις με αδιαφορία∙ φυτρώνουν μόνο αγκάθια.
Κι ένας πολίτης που αγαπά την πόλη του, δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια, δεν μπορεί να σωπάσει , γιατί η σιωπή είναι συνενοχή.
Η κριτική, όταν πηγάζει από αγάπη και όχι από ιδιοτέλεια, είναι σαν τον άνεμο που φυσάει και ξεκολλάει τη σκόνη από τα μάρμαρα δείχνει ξανά την ομορφιά που κρύβεται από κάτω. Κι αν κάποιοι ενοχλούνται, είναι γιατί κοιτάζουν τη σκόνη και βολεύονται να τη λένε «χρυσόσκονη».
Το Αίγιο που αγαπήσαμε δεν μπορεί να είναι μια σκηνή με κομπάρσους∙ είναι η πόλη των αναμνήσεων, των γλάρων πάνω από τη θάλασσα, των παιδιών που γελούν στις πλατείες, των ανθρώπων που δεν έμαθαν να σκύβουν το κεφάλι.
Αυτό το Αίγιο δεν αξίζει τη σιωπή μας αξίζει να το υπερασπιζόμαστε, ακόμα κι αν γινόμαστε δυσάρεστοι. Και όποιος ενοχλείται από την κριτική, ας κοιταχτεί στον καθρέφτη: μήπως ενοχλείται γιατί έχει λόγο να φοβάται;
Γιατί αν η αλήθεια σε κάνει αντιπαθή, τότε είναι τιμή να σε αντιπαθούν οι λάθος άνθρωποι.
