Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Συμπολίτης μας, που όμως διατηρεί την ανωνυμία του, συνέταξε το παρακάτω συγκινητικό άρθρο για την σημερινή Γιορτή του Πατέρα που σίγουρα θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον ως την τελευταία αράδα και κάθε του λέξη θα σας “αγγίξει”…΅:
Ο συμπολίτης, γράφει…:
Μια μέρα τον χρόνο, θυμόμαστε τον πατέρα. Όχι γιατί μας το υπενθυμίζει η καρδιά —αυτή τον έχει βάλει στο βάθος— αλλά γιατί το ημερολόγιο, μας το πετάει στη μούρη: Γιορτή του Πατέρα.
Του πατέρα που δεν έκλαψε φανερά, που πήγε σιωπηλά στη δουλειά, που μέτρησε τα έξοδα και τα όνειρα με τον ίδιο χάρακα. Που ήταν εκεί —ίσως όχι στις γιορτές του σχολείου, αλλά πάντα στα δύσκολα.
Όμως ποτέ δεν έγινε “ήρωας”.
Δεν γράφτηκαν ποιήματα γι’ αυτόν στα τετράδια της γλώσσας. Του πατέρα που η πολιτεία τον θυμάται μόνο όταν πρόκειται για να πληρώσει διατροφές και δικαστήρια όχι για να στηριχτεί.
Δεν έχει “άδεια πατρότητας” με πλήρεις αποδοχές, δεν έχει “γονική αναγνώριση” στην κοινωνική συνείδηση. Κι όταν τολμήσει να διεκδικήσει χρόνο με το παιδί του, τον λεν «γραφικό» ή και επικίνδυνο.
Του πατέρα που το παιδί τον βλέπει ως πορτοφόλι μέχρι τα 18….τα 21 και μετά… του γυρνά την πλάτη —εκτός αν υπάρχει καμιά ανάγκη. Που δεν του στέλνει ούτε μια κάρτα, όχι από κακία, αλλά γιατί η κακόψυχη μάνα , δεν το “έμαθε” να εκφράζει αγάπη στον πατέρα. Μια κοινωνία που αποθεώνει τη μάνα, αλλά τον πατέρα τον κρατάει σαν υπόμνηση καθήκοντος και όχι σαν πηγή συναισθήματος.
Κι όμως, είναι εκεί. Σιωπηλός. Σαν τον βράχο που δεν παραπονιέται στον άνεμο. Ίσως δεν τον αγαπήσαμε όπως έπρεπε. Ίσως ούτε τον καταλάβαμε. Αλλά σήμερα, ας του πούμε τουλάχιστον ένα “ευχαριστώ” —έστω κι αργά. Πριν κι αυτός σωπάσει για πάντα.
