Γύρω-γύρω «Πάτρα 2025» και στη μέση «Μαρκάτια» – Άρθρο του Πέτρου Ψωμά, επικεφαλής του σπιράλ για την εικόνα πόλης

Πήγα και φέτος στα «Μαρκάτια». Σε αρκετές εκδηλώσεις (απ’ τις πολλές) αυτού του νέου θεσμού. Συμμετείχαν κι άλλοι συνδημότες. Αρκετοί, παρά την κακοκαιρία, παρά τις παράλληλες δράσεις το ίδιο τριήμερο, παρά την αποχή των πολλών από τα ωραία –ίδιον της εποχής και της πόλης. Ήταν σπουδαία (και) τα φετινά «Μαρκάτια» και αξίζουν έπαινοι στους εμπνευστές τους. Πρόβαλαν την ιστορική γειτονιά της Πάτρας, ανέδειξαν το παρελθόν της, ενέταξαν ποικίλα δρώμενα στο παρόν της.

Ποιο παρόν; Πως είναι σήμερα το Μαρκάτο και η ευρύτερη περιοχή; Τι εικόνα πόλης αποκόμισε όποιος στάθηκε λίγο παραπάνω στις (άλλοτε) γραφικές γωνιές, με αφορμή κάποια δράση του προγράμματος «Μαρκάτια 2025»; Η αντίστιξη ανάμεσα σε αυτά που παρουσιάστηκαν και σε αυτά που τα περιέβαλλαν ήταν απογοητευτική. Γύρω γύρω Πάτρα και στη μέση… Μαρκάτια.

Παράδειγμα χτυπητό: Το βράδυ του Σαββάτου στις Σκάλες Πατρέως απολαύσαμε την Μπάντα του Δήμου Πατρέων σε ένα αφιέρωμα στον αείμνηστο πατρινό μουσουργό Θεόφιλο Κάββουρα. Οι μελωδίες, οι μουσικοί, η ατμόσφαιρα, η οργάνωση… άριστα δέκα! Το πλαισίωμα… ενοχλητικό: ο δημοτικός φωτισμός σβηστός, τα σκαλιά και τα κολονάκια μουτζουρωμένα, σκουπίδια και χορτάρια ολούθε, οσμές δυσάρεστες, παγίδες στο οδόστρωμα και στα πεζοδρόμια, αυτοκίνητα και δίκυκλα σε σημεία που δεν θα έπρεπε. Μια εικόνα πόλης απωθητική, σε έναν χώρο που είχε παραχωρηθεί για μια πολιτιστική εκδήλωση! Με μια πιο προσεκτική ματιά –υπό τους ήχους του Κάββουρα, πάντα- διαπίστωνες κι άλλα αποκρουστικά: δολοφονικές σιδερόβεργες να εξέχουν, διαλυμένες σκαλωσιές, βανδαλισμένα σήματα, μια βρύση αχρηστευμένη, έναν μη λειτουργικό τηλεφωνικό θάλαμο, άναρχη αφισοκόλληση, ανύπαρκτα οδόσημα, κτίρια σαθρά. Μια εικόνα παρακμής, που υπό τους ήχους εποχών ακμής σε πλήγωνε ακόμα περισσότερο.

Όλα τα παραπάνω ήταν ορατά από την συμβολή Αλεξάνδρου Υψηλάντου και Πατρέως. Την επομένη κυκλοφόρησα και προς την πλατεία Καποδιστρίου, μια δράση με έφερε στην Ηφαίστου, περπάτησα και στα πέριξ, μέρα πλέον με φως: κάδοι ξεχειλισμένοι, απεριποίητα κηπάρια, ακλάδευτα δέντρα κι αλλού κομμένα εντελώς, αυθαιρεσίες στον δημόσιο χώρο, άπλυτοι πεζόδρομοι, παντού βρομιά και δυσωδία (δεν είναι φράση-κλισέ, είναι κυριολεξία).

Το παλιό Μαρκάτο που μας παρουσίασαν στις ξεναγήσεις είχε μια αίγλη κι ένα μεγαλείο. Στο Μαρκάτο τού σήμερα είδαμε εγκατάλειψη. Αλήθεια, τι έκανε ο δήμος για να το προετοιμάσει για αυτήν την τριήμερη γιορτή; Αλήθεια, αν είναι έτσι μια κεντρική γειτονιά που γιορτάζει, πως είναι η υπόλοιπη Πάτρα; Οι πολίτες βλέπουν και ξέρουν, μόνο που –φευ- συνηθίζουν στην ασχήμια. Και στην… παραίτηση.