Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Περπατώντας στα στενά, μισοφωτισμένα δρομάκια της πόλης, βλέπεις να ξεπροβάλλουν από τα φρεάτια κατσαρίδες, σκιές που παλεύουν με το φως των λαμπτήρων, λες και χορεύουν το χορό της ντροπής. Στην άσφαλτο, τα απορριμματοφόρα να αφήνουν πίσω τους ποτάμια από βρώμικα ζουμιά∙ κι οι κάδοι, αντί για φρουροί καθαριότητας, να ΄γίνονται λιποτάκτες τέτοιας δυσωδίας, που ή πρέπει να αλλάξεις κατεύθυνση ή να περάσεις από το απέναντι πεζοδρόμιο με αντιασφυξιογόνο μάσκα.
Η Επισκόπου Τιμοθέου φοράει για ντεκόρ αγκάθια , ξερόχορτα, με φράχτες που γέρνουν κι ετοιμάζονται να σωριαστούν. Στα Ψηλά Αλώνια, το πάρκο που κάποτε φιλοξενούσε ανάσες και γέλια, αναδίδει σήμερα βαριά μυρωδιά εγκατάλειψης. Και στην Ευθυμίου Γάτου, έξω από τα ΕΛΤΑ, ο πεζόδρομος είναι ντυμένος στα λευκά , όχι με μάρμαρο, αλλά με το άχαρο πλακόστρωτο των κουτσουλιών. Και μπορεί η εικόνα να αλλάζει στις κεντρικές πλατείες σαν τη βιτρίνα που αστράφτει για να προσελκύσει πελάτες, όμως αυτό από μόνο του, δεν αρκεί για να κρύψει την εσωτερική παρακμή. Στη Μητροπόλεως, τα έργα υπόσχονται μεγαλείο. Μα ποιο είναι το νόημα, όταν το σαλόνι γυαλίζει κι ολόκληρο το σπίτι γύρω του γκρεμίζεται;
Η αποδόμηση της πόλης δεν είναι έργο ξένων βαρβάρων, αλλά το αποτύπωμα της δικής μας αδιαφορίας.Είναι η δική μας κληρονομιά ,είναι η σιωπή μας η ανοχή μας που γίνεται συνενοχή. Οι νέοι άνθρωποι παίρνουν των οματιών τους και φεύγουν με την ελπίδα μιας ποιοτικής ζωής και εδώ τι μένει; Ένα τοπίο μαραζωμένο και δύσμοιρο.Ένα τοπίο που μπορεί να μεταμορφωθεί και να λάμψει αν, οι καλοβολεμένοι που έχουν γίνει καθεστώς κατέβουν από τα θρονιά τους , πάψουν να τσιρίζουν στα δημοτικά συμβούλια και βάλουν πλάτη μήπως και περισώσουν ότι έχει απομείνει !!!!! Φίλε και φίλη συντοπίτη, κανείς δεν προσδοκά θαύματα και κανένας δεν θέλει η πόλη μας να στιγματίζεται ως βλαχοχώρι.
Γιατί είναι η μήτρα που μας γέννησε, το χώμα που μας μεγάλωσε, η αγκαλιά που μας κράτησε. Είναι οι δρόμοι που μεγαλώσαμε, οι γειτονιές που ζούμε, το χώμα που αγαπάμε. Είναι οι δρόμοι που μεγαλώσαμε, οι γειτονιές που ζούμε, οι ρίζες και το αίμα μας.
Είναι η δική μας μάνα γη∙ κι έχουμε χρέος να την τιμήσουμε, για να καμαρώνουμε που είμαστε Αιγιώτες και όχι να σκύβουμε το κεφάλι με ντροπή.
Γιατί η πόλη μας είμαστε εμείς και όχι οι εκάστοτε διοικούντες, που είναι περαστικοί. Η πόλη ανήκει σε εμάς, που την κουβαλάμε μέσα μας.
