Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Ζούμε εδώ και μια δεκαετία σε μια παρατεταμένη κοινωνική κρίση, στην οποία φαινομενικά κυρίαρχο πρόβλημα θεωρείται το οικονομικό. Κι όμως, εάν κανείς κάνει μια προσεκτικότερη διερεύνηση του ζητήματος, θα διαπιστώσει ότι κυρίαρχο πρόβλημα είναι η έλλειψη εθνικής και κοινωνικής συνεννόησης.
Στη βιβλική Βαβέλ επικρατούσε ασυνεννοησία, εξαιτίας της (φαινομενικής) πολυγλωσσίας. Στη σύγχρονη παρακμάζουσα Ελλάδα παρατηρείται παρόμοια ασυνεννοησία, εξαιτίας της διαπιστούμενης αμάθειας και ημιμάθειας των πολιτών της. Χαρακτηριστικό της σύγχρονης μεταπολιτευτικής Ελλάδας, η έλλειψη Παιδείας. Όχι μόρφωσης! Όχι εκπαίδευσης! Όχι εξειδίκευσης! Όχι απόκτησης διπλωμάτων ή/και πτυχίων! Απλά, έλλειψη Παιδείας! Μια μοναδική λέξη, που δεν μεταφέρεται εύκολα σε άλλες γλώσσες, αφού δεν περικλείεται στα στενά όρια του σχολείου ή του πανεπιστημίου. Έχει ευρύτερα όρια και αγκαλιάζει ολόκληρο τον άνθρωπο, ως ψυχοσωματική ενότητα. Παιδεία, που χαρακτηρίζεται από έλλειψη υπερβολής, αριστοτελικό «μέτρο» ή χριστιανική «μεσότητα», από σεμνότητα και το σπουδαιότερο από ήθος.
Μια Παιδεία, που πρόσφερε ιστορικά κι εξακολουθεί να προσφέρει σ’ όσους την επιζητούν τη δυνατότητα της αυτογνωσίας. Να γνωρίζεις δηλ. ποιος είσαι, από που προέρχεσαι και για το που πορεύεσαι. Να διαθέτεις προσωπικό, αλλά κυρίως εθνικό Όραμα. Μια Παιδεία, που απαντά στο υπαρξιακό ερώτημα του σύγχρονου νεοέλληνα, ο οποίος ως επί το πλείστον ζει μέσα σε μια εθνική σύγχυση, κινούμενος μεταξύ άκρατου εθνικισμού και ανύπαρκτου ή στην καλύτερη περίπτωση μειωμένου εθνικού φρονήματος.
Μια Παιδεία, που πρόσφερε ιστορικά κι εξακολουθεί να προσφέρει σ’ όσους την επιζητούν τη δυνατότητα της εσωτερικής καλλιέργειας, που εκφράζεται και γίνεται αντιληπτή μέσα από τον καθημερινό μας «βίο και πολιτεία». Έτσι, εντοπίζεται η παντελής έλλειψή της, όταν άλλα σκεφτόμαστε, άλλα πρεσβεύουμε, άλλα αποφασίζουμε κι άλλα τελικά πράττουμε. Κυριολεκτικά διχασμένες προσωπικότητες, χωρίς πυξίδα ζωής και σταθερές αξίες. Εύκολη λεία στη καθημερινή ψευδαίσθηση, που αρχικά γοητεύει, αλλά λίαν συντόμως απο-γοητεύει.
Μια Παιδεία, που πρόσφερε ιστορικά κι εξακολουθεί να προσφέρει σ’ όσους την επιζητούν, τη δυνατότητα της υπέρβασης του «εγώ» με τη διαρκή μαθητεία στο συλλογικό «εμείς». Αυτό επιτυγχάνεται με την εγκατάλειψη του στενόμυαλου ατομισμού και εγωκεντρισμού και την καλλιέργεια της συλλογικής συνείδησης και του κοινοτικού πνεύματος, μέσα στο οποίο διασώθηκε ιστορικά το γένος μας.
Στη βιβλική Βαβέλ, το πρόβλημα χαρακτηρίστηκε φαινομενικά ως γλωσσικό. Στη σύγχρονη, όμως, ελληνική Βαβέλ, το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Όλοι χρησιμοποιούμε την ίδια γλώσσα (ελληνική), αλλά χωρίς τις ίδιες προϋποθέσεις. Κι αυτό, διότι, οι λέξεις και κατ’ επέκταση η γλώσσα ως μέσα, υπηρετούν το υπαρκτό ή ανύπαρκτο ήθος του χρήστη τους. Η λύση, τελικά, υποκρύπτεται στην ίδια τη λέξη: «Β…Άβελ»!
