Δρ Δημήτριος Γ. Μεταλληνός: Κρίση ηγεσίας

Τις τελευταίες δεκαετίες έχει αναδυθεί ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο στην παγκόσμια ιστορία, το οποίο εμφανίζεται όταν παρατηρείται χρόνια και μη αντιμετωπίσιμη κρίση. Το φαινόμενο αυτό είναι η κρίση ηγεσίας. Η έλλειψη δηλαδή ηγετών στους θεσμούς ενός κράτους. Οι θεσμοί αυτοί ποικίλουν στις διάφορες χώρες, όμως οι κύριοι, ως πυλώνες του κράτους, είναι κοινοί στον δυτικό κόσμο και συγκεκριμένα ο πολιτειακός/πολιτικός θεσμός, ο δικαστικός, ο ακαδημαϊκός/εκπαιδευτικός, ο στρατιωτικός/αστυνομικός και ο οικονομικός/επιχειρηματικός. Ειδικά για τις Ορθόδοξες χώρες, όπου δεν έχει συντελεστεί (ακόμη!) ο λεγόμενος «χωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας», συμπεριλαμβάνεται και ο θεσμός της Εκκλησίας, ως ο αρχαιότερος εν λειτουργία θεσμός του κράτους, που μάλιστα προϋπήρχε αυτού ως εθναρχούσα Εκκλησία.

Η τρέχουσα παρατεταμένη και μόνιμη περίοδος κρίσης ξεκίνησε κατά τη γνώμη μας την 11^η/11/2011, όταν παραιτήθηκε ο εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό πρωθυπουργός και στη θέση του διορίστηκε (!) από τους (οικονομικούς και όχι μόνο) προστάτες της χώρας μας, ένας τραπεζίτης/ακαδημαϊκός ΣΑΝ πρωθυπουργός. Είναι η συμβολική ημερομηνία/χρονολογία με τα τρία 11άρια, κατά την οποία οριοθετείται το τέλος της μεταπολιτεύσεως (1974-2011) και η αρχή της περιόδου του άμεσου προστατευτισμού, γεγονός που οφείλεται στην εκχώρηση της πολιτικής ελευθερίας σε δήθεν δανειστές για δήθεν δάνεια. Διότι, έχουν περάσει δύο … επταετίες (!) από τότε και ουδείς μας έχει ενημερώσει για το πώς δημιουργήθηκε το υπέρογκο και μη βιώσιμο δημόσιο χρέος και το σημαντικότερο το ποιοι είναι οι δανειστές μας και οι δανειολήπτες…

Υπήρξε μια σημαντική προσπάθεια αμφισβήτησης του εν λόγω καθεστώτος, με την ανάδειξη μίας ιδιόμορφης κυβερνητικής συμμαχίας (μεταξύ ενός αριστερού κι ενός δεξιού «ηγέτη») και την προκήρυξη δημοψηφίσματος (2015), με ζητούμενο την στάση του ελληνικού λαού απέναντι στην κρίση. Τελικά, η συγκεκριμένη προσπάθεια απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο, ότι υπάρχει βαθιά κρίση (πολιτικής) ηγεσίας. Κι ας ήταν από τις σπάνιες φορές στα εβδομήντα τελευταία έτη της ιστορίας μας, που αναδείχθηκαν δύο νεότεροι στην ηλικία και μάλιστα μη γόνοι των γνωστών «δημοκρατικών οικογενειών», οι οποίες μονοπωλούν την πολιτική ηγεσία του τόπου μας, κατ’ αναλογίαν των πρώην «βασιλικών οικογενειών». Οικογένειες, των οποίων έχουν «τελειώσει οι εφεδρείες» …

Έτσι, στις ημέρες μας, μετά τη συμπλήρωση δύο … επταετιών από την «αρχή του τέλους μας» (;), παρατηρούμε την παντελή έλλειψη ηγετών. Όχι ψευτοηγετών, που αναδεικνύουν κατά παραγγελία οι λεγόμενες δημοσκοπήσεις. ‘Όχι ψευτοηγετών, που δεν διαθέτουν καμία έμπρακτη αγάπη και αγωνία για την πατρίδα μας και τον λαό της. Όχι ψευτοηγετών, που είναι παντελώς ανιστόρητοι και ανορθόγραφοι πολιτισμικά, κόλακες και επαίτες των ψευτοηγετών του κόσμου, με αισθήματα μειονεξίας και πολιτισμικής καχεξίας, εξαιτίας της παντελούς έλλειψης εθνικού φρονήματος. Όχι  ψευτοηγετών, που αποδέχονται όλα τα κελεύσματα και τις επιταγές των «δοκούντων άρχειν» (αν)ισχυρών της γης.

Τραγική διάσταση του εξεταζόμενου ζητήματος αποτελεί το γεγονός, ότι η κρίση ηγετών δεν αφορά μόνο στον πολιτειακό/πολιτικό θεσμό, αλλά επεκτείνεται εξαιτίας της προκλητικής κομματοκρατίας και στους υπόλοιπους δομικούς θεσμούς. Έτσι, κρίση ηγεσίας, εξαιτίας της αναξιοκρατίας και της κομματοκρατίας, παρατηρείται σε υψηλό ποσοστό και στον δικαστικό, στον ακαδημαϊκό/πανεπιστημιακό, στον στρατιωτικό/αστυνομικό και στον οικονομικό/επιχειρηματικό θεσμό. Προκατασκευασμένοι «ηγέτες», κοσμούν πολλές ηγεσίες των προαναφερόμενων θεσμών και οι μη προκατασκευασμένοι εξαργυρώνουν τις όποιες υπεύθυνες θέσεις τους με την απόλυτη σιωπή τους. «Η σιωπή των διανοουμένων», κατά τον έγκριτο Γάλλο διανοητή Pierre Bourdieu (1930-2002), έχει καταστεί «σιωπή των πάντων», φαινόμενο που δεν μπορεί να χαρακτηρίζει δημοκρατικά πολιτεύματα. Η βαθιά σήψη και κρίση, αποτελέσματα της απολύτου κομματοκρατίας σ’ όλα τα επίπεδα και τους προαναφερόμενους θεσμούς, εκμαυλίζουν ακόμη και θεοίδρυτους θεσμούς, όπως ο εκκλησιαστικός, με τραγικές εκφάνσεις στις ημέρες μας τη μοναστική κοινότητα του Σινά, τον μητροπολιτικό θρόνο στα Χανιά, το Ουκρανικό και το εξελισσόμενο σχίσμα στους κόλπους της «Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». Και δυστυχώς, τα αίτια όλων αυτών των πτωτικών καταστάσεων δεν είναι δογματικά, δηλ. πνευματικά, αλλά αποκλειστικά ιδιοτελή (κυρίως μικροπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα), που ασφαλώς υποκρύπτουν χρόνια και θεοποιημένα προσωπικά πάθη.    

Στον αντίποδα όλης αυτής της ζοφερής κοινωνικής πραγματικότητας, συναντούμε πολλούς ευλογημένους τοπικούς (αυθεντικούς) ηγέτες. Κληρικούς, που σηκώνουν τα βάρη του πονεμένου ποιμνίου τους. Μοναχούς και μοναχές, που διακονούν ταπεινά τον λαό του Θεού. Εκπαιδευτικούς, που μεταλαμπαδεύουν εθνικό φρόνημα στους διψασμένους μαθητές ή φοιτητές τους. Δικαστικούς, που παρ’ όλες τις απειλές, απονέμουν δικαιοσύνη και υπερασπίζονται το «περί δικαίου αίσθημα» των πολιτών. Στρατιωτικούς, Ιπταμένους, Ναυτικούς, αλλά και απλούς στρατεύσιμους, που δεν υποστέλλουν σημαίες, αλλά αγρυπνούν φυλάσσοντας «Θερμοπύλες», σε γη, ουρανό και θάλασσα. Αστυνομικούς, που προστατεύουν ανεξαιρέτως όλους τους συμπολίτες τους και ιδιαίτερα τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Πυροσβέστες, που πολεμούν τη φωτιά και διασώζουν ανθρώπους και κατοικίες, γνωρίζοντας ότι τις περισσότερες φορές η μάχη είναι προδιαγεγραμμένη. Επιχειρηματίες, μεγάλοι και μικροί, που αντιστέκονται στην πολυεθνική και ανεθνική επέλαση οικονομικών συμφερόντων, συνεχίζοντας την υποστήριξη των εργαζομένων τους και της ελληνικής οικογένειας. Γονείς και Παππούδες, που στα αντιοικογενειακά μέτρα των εκάστοτε κυβερνήσεων, αντιστέκονται και με το υστέρημά τους διαμορφώνουν την Πατρίδα. Αυτοδιοικητικοί, που μόνοι τους, ξεχασμένοι από το «επιτελικό κράτος», αντιμετωπίζουν όπως όπως την καθημερινότητα, στα ακριτικά κι όχι μόνο νησιά, στα απομακρυσμένα χωριά, στις υποβαθμισμένες γειτονιές των πόλεων…

Είναι η άλλη Ελλάδα. Είναι η διαχρονική και οικουμενική Ελλάδα. Είναι η Ελλάδα των αυθεντικών ηγετών. Είναι η ελπίδα όλων μας…