ΑΡΘΡΟ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ: “Το Αίγιο δεν πεθαίνει. Έχει ήδη πεθάνει…”

Το Αίγιο δεν πεθαίνει. Έχει ήδη πεθάνει – τουλάχιστον στο ιστορικό του κέντρο. Ο πεζόδρομος της Κλεομένους Οικονόμου, που κάποτε έσφυζε από ζωή, σήμερα θυμίζει σκηνικό εγκατάλειψης. Κατεβασμένα ρολά, ερημιά, σιωπή. Εκεί όπου άλλοτε περπατούσαν οικογένειες, νέοι, μαθητές και επισκέπτες, σήμερα δεν περνάει ψυχή.

Ας πάψουμε, επιτέλους, να ωραιοποιούμε την κατάσταση. Δεν φταίει ούτε η κακή τύχη ούτε η οικονομική κρίση από μόνη της. Φταίνε επιλογές, ή μάλλον η απουσία σοβαρών επιλογών από τη δημοτική αρχή.

Η πεζοδρόμηση, που θα μπορούσε να αποτελέσει εργαλείο ανάπτυξης και ανάσα για την πόλη, μετατράπηκε σε ταφόπλακα. Χωρίς πρόβλεψη για πάρκινγκ, χωρίς σχεδιασμό για υποστήριξη των καταστημάτων, χωρίς καμία σοβαρή μελέτη κυκλοφοριακής αποσυμφόρησης, το κέντρο έμεινε «γυμνό» από ζωή και κίνηση. Οι πολίτες απομακρύνθηκαν και δεν ξαναγύρισαν.

Οι επιχειρήσεις, μία-μία, κατέβασαν ρολά. Οι νέοι αναζήτησαν τη βόλτα τους αλλού. Οι επισκέπτες χάθηκαν γιατί τίποτα πλέον δεν τους τραβά προς τα μέσα της πόλης. Το Αίγιο έπαψε να έχει κέντρο. Έχει μόνο περιφέρεια. Και αυτό δεν είναι φυσική εξέλιξη. Είναι πολιτική αποτυχία.

Για πόσο ακόμη θα σιωπά η δημοτική αρχή; Πού είναι τα μέτρα αναζωογόνησης; Πού είναι οι πολιτιστικές δράσεις στο κέντρο; Πού είναι η ενίσχυση της τοπικής επιχειρηματικότητας; Πού είναι η στοιχειώδης πρόνοια για να μείνει το κέντρο ζωντανό; Γιατί δεν έγινε ποτέ προσπάθεια να δοθεί τουριστικός, ιστορικός, πολιτιστικός χαρακτήρας στην καρδιά της πόλης;

Δεν μιλάμε για μία απλή υποβάθμιση. Μιλάμε για πολιτική εγκατάλειψη. Για έναν κεντρικό πεζόδρομο που θα μπορούσε να είναι σημείο αναφοράς, αλλά μετατράπηκε σε σκονισμένο πέρασμα χωρίς φωνές, χωρίς ήχο, χωρίς λόγο ύπαρξης.

Το Αίγιο αξίζει περισσότερα. Και κυρίως, οι δημότες του αξίζουν απαντήσεις. Αν η τωρινή δημοτική αρχή δεν μπορεί ή δεν θέλει να αναλάβει δράση, ας το δηλώσει ξεκάθαρα. Αρκετά με τη σιωπή και την απραξία.

Το κέντρο μιας πόλης δεν είναι απλώς ένα σύνολο καταστημάτων. Είναι η ψυχή της. Και η ψυχή του Αιγίου σήμερα ζητά ανάσταση ή δικαίωση.