Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Ε. Α. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ
Το Αίγιο δεν παρακμάζει τυχαία. Δεν είναι θύμα μόνο της οικονομικής συγκυρίας ή της αποβιομηχάνισης.
Παρακμάζει επειδή —χρόνια τώρα— κανείς από όσους κρατούν τα κλειδιά της πόλης δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να αλλάξει κάτι.
Και αυτό το γνωρίζουν πλέον όλοι οι κάτοικοι.
Αποβιομηχάνιση: Μια καταστροφή που όλοι είδαν, αλλά κανείς δεν πάλεψε να ανακόψει
Η περιοχή κατέρρευσε βιομηχανικά στις δεκαετίες 80 και 90 . Μονάδες οι οποίες απασχολούσαν μόνιμο αλλά και εποχιακό προσωπικό έκλεισαν, με αποτέλεσμα να χαθούν πολλές εκατοντάδες θέσεις εργασίας .Στην ίδια περίοδο τίποτα δεν έγινε ώστε να ανατραπεί το κλίμα με αποτέλεσμα οι νέοι να φύγουν από την πόλη και την περιοχή προς αναζήτηση εργασίας .
Κι ενώ η καταστροφή ήταν ορατή από μακριά και ο οικονομικός αντίκτυπος γινόταν μέρα την μέρα μεγαλύτερος στην τοπική οικονομία η τοπική ηγεσία —δημοτική, περιφερειακή, πολιτική ,κοινωνική— περιορίστηκε σε ευχολόγια έως πλήρη αδιαφορίας .
Καμία μάχη, κανένα σχέδιο, κανένα σοβαρό διεκδικητικό πλαίσιο.
Η ΕΒΟ: Το σύμβολο της πόλης, μετά την κατάρρευση της εμβληματικής ΧΑΡΤΟΠΟΙΙΑΣ, που δεν της δίδεται καμία ευκαιρία και την αφήνουν να σαπίζει και να αργοπεθαίνει.
Η ΕΒΟ θα μπορούσε να είναι το στολίδι της πόλης και παράλληλα ένας σοβαρός παράγοντας για την ανάπτυξη τοπικής οικονομίας αφ ενός και αφ ετέρου να συμβάλει στην μείωση της ανεργίας και την δημιουργία θέσεων εργασίας για νέους με υψηλότερο επίπεδο κατάρτισης .
Αντί γι’ αυτό, αποτελεί το μνημείο της εθνικής και τοπικής αδιαφορίας.
Μια μονάδα με τεράστιες δυνατότητες και επενδύσεις 15 εκατ. ΕΥΡΩ λίγο πριν την κατάρρευση της χώρας έχει αφεθεί στην τύχη της, επειδή κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να χαράξει ένα πραγματικό σχέδιο αξιοποίησης αλλά αντιθέτως ανακάλυψαν πως το εργοστάσιο αντιμετωπίζει προβλήματα στατικότητας . Πρόβλημα το οποίο αντί να αποτελέσει παράγοντα εγρήγορσης για την αποκατάσταση αποτέλεσε την τέλεια δικαιολογία για την διακοπή η ελαχιστοποίηση των εργασιών της . Στο σημείο αυτό πρέπει να τονισθεί η απαράδεκτη συμπεριφορά του κυβερνόντος κόμματος που έχοντας σταθερά και σίγουρα πελατάκια τους ψηφοφόρους της Αιγιαλείας αδιαφορεί πλήρως για την επίλυση του προβλήματος .
Καμία βιομηχανική ζώνη: Γιατί να επενδύσει κάποιος σε μια πόλη που δεν οργάνωσε ούτε τα βασικά;
Έχουμε φτάσει στο έτος 2025 και ο Δήμος Αιγιαλείας ακόμα δεν έχει συντάξει τοΤοπικό Πολεοδομικό Σχέδιο του Δήμου Αιγιαλείας ώστε μέσα από αυτό θα καθοριστούν οι χρήσεις γης, οι ζώνες κατοικίας / παραγωγής / ανάπτυξης κ.λπ. Έχει ανατεθεί μελέτη και ελπίζω να μην είναι της ίδιας ποιότητας και προχειρότητας με άλλες που είδαν το φως της δημοσιότητας πχ. Συγκοινωνιακή .
Η έλλειψη του Τοπικού Πολεοδομικού Σχεδίου και ειδικότερα του καθορισμού Βιομηχανικής Ζώνης Χαμηλής Όχλησης δεν είναι «παράλειψη».
Είναι αναπτυξιακό έγκλημα που έχει όνομα , και περιλαμβάνει τα ονόματα των τελευταίων τριών Δημάρχων.
Δείχνει πόσο λίγο ενδιαφέρθηκαν και την ανυπαρξία οράματος και σχεδίου για το μέλλον . Οι εκάστοτε τοπικές αρχές δεν έκαναν απολύτως τίποτα ώστε να καταστήσουν το Αίγιο και την Αιγιάλεια μέρος φιλόξενο για νέες επιχειρήσεις.
Κι έτσι οι επενδύσεις πάνε αλλού — σε περιοχές που απλώς έκαναν τα στοιχειώδη.
Σιδηρόδρομος-φάντασμα: Μία υποδομή που υπάρχει μόνο για να θυμίζει τι θα μπορούσε να είναι
Ο σιδηρόδρομος λειτουργεί με ελάχιστα δρομολόγια με ανταπόκριση από το Κιάτο με συρμούς πετρελαιοκίνητους 20ετιας και βάλε αφού ο εξηλεκτρισμός της γραμμής έχει γίνει γεφύρι της Άρτας . Δεν συνδέει, δεν εξυπηρετεί, δεν αναπτύσσει.
Και πάλι: κανείς δεν πίεσε, κανείς δεν διεκδίκησε όπως θα έπρεπε. Μόλις πριν μερικούς μήνες ο Σταθμός Αιγίου απέκτησε οδική πρόσβαση .
Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας: Μια στάση που προσβάλλει τη νοημοσύνη των κατοίκων
Η περιφερειακή διαχείριση του Αιγίου και της Αιγιαλείας γενικότερα είναι —χρόνια τώρα— μια μίξη αδιαφορίας και μικροπολιτικής.
Έργα που δεν έρχονται ποτέ, προτεραιότητες που αλλάζουν ανάλογα με την πολιτική συγκυρία, πόροι που κατευθύνονται αλλού. Κανένα σχέδιο αναπτυξιακό με ορίζοντα παρά μόνο υποσχέσεις για κάποιο ποδηλατόδρομο λες και αυτό το έργο , αν γίνει ποτέ , θα τονώσει την Τουριστική ανάπτυξη του τόπου .
Το Αίγιο αντιμετωπίζεται σαν «υπόθεση της σειράς». Καμία πρόταση καμιά πίεση στις τοπικές αρχές για προωθήσουν κάποια σχέδια που θα δίνουν προοπτικές .Καμία πρόταση και σχέδιο που θα κινητοποιούσε την τοπική κοινωνία .
Και αυτό το βλέπουν, το ξέρουν και το σχολιάζουν πλέον ανοικτά οι ίδιοι οι πολίτες.
Η δημοτική αρχή: Ένας μηχανισμός χωρίς σχέδιο, χωρίς πυξίδα, χωρίς ίχνος στρατηγικής
Η δημοτική αρχή του Αιγίου —όποια κι αν ήταν τα τελευταία χρόνια— κινείται σε έναν κύκλο μικροδιευθετήσεων, εξυπηρετήσεων, εντυπωσιασμών και αποσπασματικών παρεμβάσεων.
Κανένα στρατηγικό πλάνο. Καμία συνολική θεώρηση. Καμία πραγματική φιλοδοξία για την πόλη.
Όλα αντιμετωπίζονται με λογική «να περάσει η μέρα» , άντε να βγάλουμε και κάποιες φωτογραφίες με πολιτικά πρόσωπα για μεγάλες υποσχέσεις .
Η ανάπτυξη δεν έρχεται με πρόχειρα έργα βιτρίνας και ανακοινώσεις για τα social media.
Χρειάζεται σχέδιο και σοβαρές μελέτες και όχι μπαλώματα ( πχ. Συγκοινωνιακό για να μπαλώσει τις ανεπάρκειες — και η πόλη να έχει παραδοθεί στο απόλυτο χάος .ΣΧΕΔΙΟ ΜΕΛΕΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ αυτό είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας.
Η τοπική “αστική τάξη”: Όταν η εξουσία γίνεται εργαλείο ιδιωτικής εξυπηρέτησης
Ένα ακόμη πιο βαθύ πρόβλημα βρίσκεται στην ίδια την κοινωνική δομή της πόλης.
Τμήμα της τοπικής αστικής τάξης δεν λειτουργεί ως μοχλός ανάπτυξης, αλλά ως μηχανισμός επιρροής.
Αντί να στηρίξει την ευρύτερη προοπτική του Αιγίου, χρησιμοποιεί τις πολιτικές και θεσμικές σχέσεις:
- για να προωθήσει προσωπικές επιχειρηματικές ανάγκες,
- για να εμποδίσει αλλαγές που δεν τη συμφέρουν,
- για να καθορίζει την πολιτική ατζέντα με βάση ιδιωτικά κριτήρια.
Σε μια πόλη όπου λίγοι έχουν τόση επιρροή και πολλοί υποφέρουν από την έλλειψη ευκαιριών, το αποτέλεσμα είναι ένα σύστημα κλειστό, στάσιμο και βαθιά αναχρονιστικό.
Το Αίγιο βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι
Η κατάσταση δεν αλλάζει με ευχές.
Ούτε με πανηγύρια και φιέστες.
Ούτε με μικροπολιτικές συναλλαγές, ούτε με τοπικές ελίτ που βλέπουν την πόλη σαν πεδίο προσωπικής επιρροής και εκμετάλλευσης.
Αλλάζει μόνο:
- με πολιτικό θάρρος,
- με σύγκρουση με τις παλιές πρακτικές,
- με πραγματικό στρατηγικό σχέδιο,
- με μια κοινωνία που δεν θα συμβιβάζεται πλέον με τα λίγα.
- Με μια κοινωνία που θα είναι έτοιμη να στείλει ισχυρό πολιτικό μήνυμα προς όλους ως εδώ και μη παρέκει .
Το Αίγιο μπορεί να αλλάξει.
Αλλά πρώτα πρέπει να αποφασίσει ότι δεν θα ανεχθεί άλλο την αδιαφορία και τη μικρότητα όσων το οδήγησαν εδώ. Να αποφασίσει ότι θα θέσει προ των ευθυνών τους όλους εκείνους τους φορείς Πολιτικούς , Οικονομικούς , Επιστημονικούς ώστε με σύμπνοια και συνεννόηση θα διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον .
