Σε δημόσια επιστολή του, ο Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος, Πρώην Υφυπουργός και πρώην Βουλευτής, Νίκος Νικολόπουλος τονίζει: “Περιμένουμε να πεθάνει ο ΡΟΥΤΣΙ για να βγούμε στους δρόμους, αντί νά ‘χουμε ήδη βγει για να ζήσει και να δικαιωθεί” και καταλήγει: “ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ !!!“.

Όλη η επιστολή του:

Δεν γράφω το κείμενο αυτό ούτε σαν αρχηγός κόμματος ούτε σαν «πολιτικός παίκτης». Το γράφω σαν πολίτης που νιώθει ότι αν σήμερα σιωπήσουμε, αύριο δεν θα έχουμε δικαίωμα ούτε να κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια.

Ο Πάνος Ρούτσις δεν ζητάει τίποτα παράλογο. Ζητάει το αυτονόητο: να γίνει η εκταφή και οι απαραίτητες εξετάσεις για να λάμψει η αλήθεια για τον χαμό του παιδιού του στα Τέμπη. Αυτό που θα απαιτούσε κάθε πατέρας σε κάθε χώρα του κόσμου.

Κι όμως, βρέθηκε αντιμέτωπος με το αδιέξοδο μιας κρατικής αλαζονείας που τον έσπρωξε στην απεργία πείνας. Η απεργία πείνας δεν είναι θεατρική πράξη. Είναι κραυγή απόγνωσης. Είναι η έσχατη άμυνα ενός ανθρώπου που του έκλεισαν κάθε άλλο δρόμο.

Η σκέψη ότι ίσως χρειαστεί να θρηνήσουμε και τον ίδιο για να ξυπνήσουμε, είναι αφόρητη. Αντί να βγούμε στους δρόμους για να ζήσει, θα βγούμε για να τον αποχαιρετήσουμε;

Αυτό δεν θα είναι απλώς τραγωδία· θα είναι συλλογική ντροπή.

Πολλοί μιλούν για το «προηγούμενο» που θα δημιουργηθεί αν ικανοποιηθεί το αίτημα του Ρούτσι.

Το αληθινό προηγούμενο όμως είναι άλλο: ότι σε μια ευρωπαϊκή χώρα ένας πατέρας πρέπει να πεθάνει για να εισακουστεί.

Αυτό είναι ηθική ήττα του πολιτικού συστήματος και προσβολή για την κοινωνία μας.

Όσο περνούν οι μέρες, η ζωή του Πάνου Ρούτσι κινδυνεύει και μαζί της δοκιμάζεται η αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου έθνους.

Κάποιοι στην εξουσία πιστεύουν ότι μπορούν να ξεφεύγουν για πάντα από τις ευθύνες τους.

Όμως υπάρχει μια στιγμή που ακόμη και οι πιο ισχυροί πρέπει να παραδεχθούν ότι έχασαν.

Κι αυτή η παραδοχή είναι πιο τίμια από το κακοπαιγμένο θέατρο που ζούμε.

Σε άλλες χώρες οι πολίτες κατεβαίνουν στους δρόμους και μένουν εκεί ώσπου να ακουστούν. Το είδαμε στη Γαλλία, το είδαμε πρόσφατα στη Βουλγαρία, το βλέπουμε εδώ και μέρες στη Σερβία.

Εμείς γιατί περιμένουμε;

Μήπως έχουμε αποδεχθεί να ζούμε σαν το βόδι που δεν ξέρει τη δύναμή του και κάθεται δεμένο σ’ ένα σκοινί;

Ο ελληνικός λαός έχει τη δύναμη. Χρειάζεται όμως τη σπίθα για να σηκωθεί.

Όχι μόνο με λόγια. Με παρουσία. Με φωνή. Με αποφασιστικότητα να αλλάξουμε νόμους, να απαιτήσουμε ίση δικαιοσύνη για όλους.

Δεν μπορούμε πια να μένουμε θεατές. Ούτε μπορούμε να περιμένουμε να σωθούμε από άλλους.

Η Ιστορία μάς καλεί.

Ο ίδιος έχω δηλώσει ότι έχω συνταχθεί με το κίνημα της Μαρίας Καρυστιανού.

Ανήκω στο 25% που εκείνη ίδια αναφέρει· και όπως εκείνη δεν διεκδικεί να είναι «αρχηγός», έτσι κι εγώ δεν είμαι «λοχαγός»· είμαι φαντάρος σε έναν δίκαιο αγώνα.

Σήμερα αυτός ο αγώνας έχει ένα πρόσωπο: τον Πάνο Ρούτσι.

Αύριο θα είναι τα δικά μας παιδιά, τα δικά μας σπίτια που θα ζητούν δικαιοσύνη.

Ακόμη και ο Υπουργός Άμυνας, Νίκος Δένδιας, μίλησε στη Βουλή για την ανάγκη «περισσότερης ενσυναίσθησης».

Κι η Ευρωπαία Εισαγγελέας, Λάουρα Κοβέσι, υπενθύμισε: «Η διαφθορά σκοτώνει — και αυτό συνέβη στα Τέμπη».

Πόσα ακόμη πρέπει να ακουστούν για να κινηθούμε ως κοινωνία;

Στις σύγχρονες κοινωνίες το αντίθετο του γενναίου δεν είναι ο δειλός· είναι ο βολεμένος.

Η δειλία κρύβει φόβο.

Το βόλεμα κρύβει επιλογή: την επιλογή να μη ρισκάρεις, να μη διεκδικείς, ακόμη κι όταν το δίκαιο είναι φανερό.

Η Ιστορία όμως δεν γράφεται από βολεμένους. Την αλλάζουν οι γενναίοι — όσοι σηκώνονται και παλεύουν.

Γι’ αυτό λέω: Αλληλεγγύη στον Πάνο Ρούτσι!

Η καθεμία κι ο καθένας μας, όσες ώρες μπορεί, να βρίσκεται δίπλα του στο Σύνταγμα.

Η παρουσία μας εκεί δεν είναι μόνο συμπαράσταση σε έναν πατέρα.

Είναι κραυγή ότι δεν θα επιτρέψουμε να πεθάνει για τα αυτονόητα.

Δεν ξέρω αν θα ιδρώσει το αυτί αυτών που κυβερνούν.

Ξέρω όμως ότι κάθε ψυχή που θα σταθεί στο πλευρό του θα του δώσει δύναμη να κρατηθεί στη ζωή και να συνεχίσει τον αγώνα του.

Και αυτό του το χρωστάμε όλοι.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να πούμε αύριο «δεν ξέραμε» ή «δεν προλάβαμε».

Τώρα είναι η ώρα.

Ας βγούμε για να ζήσει και να δικαιωθεί.

Γιατί αν βγούμε μόνο όταν πεθάνει, θα έχουμε χάσει όχι μόνο εκείνον, αλλά κι ένα κομμάτι από την ψυχή της χώρας μας.