«Η Πόλη που Φωτίζεται από την Υπομονή της»

Χρονογράφημα του Γιάννη Παπαδόπουλου

Νύχτα έπεσε στην πόλη. Ή μάλλον… έπεσε η τάση του ρεύματος.

Στην αρχή είπαμε: <<Δε βαριέσαι, περί βλάβης πρόκειται>>. Ύστερα είπαμε: <<Μάλλον έργα κάνουν>>.

Τελικά καταλάβαμε: τίποτα δεν κάνουν.

Οι δρόμοι του Αιγίου λάμπουν όχι από φως, αλλά από σκοτάδι. Είναι αυτό το καινούργιο είδος φωτισμού που δουλεύει με… φαντασία. Ο καθένας βλέπει ό,τι θυμάται. Στην παραλία περπατάς σαν να ’σαι σε κινηματογραφική σκηνή τρόμου: ή θα σκοντάψεις σε κάδο, ή θα τρομάξεις από γάτα που σε πέρασε για πιάτο φαΐ. Κι οι λάμπες; Όσες υπάρχουν, στέκουν αγέρωχες, άλλες τρεμοπαίζουν σαν τσιμπλολύχναρα και άλλες είναι σβηστές, σαν μνημεία του φωτός που χάθηκε.

Στα Ψηλά Αλώνια, ο ρομαντισμός επανήλθε: τα ζευγάρια βγαίνουν με φακούς, οι συνταξιούχοι με τα κινητά στο <<φακό>> και <<μόνο νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου>> μας κρατούν συντροφιά. Οι δρόμοι θυμίζουν σκηνικό ταινίας μυστηρίου. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει σενάριο, ούτε σκηνοθέτης. Ο καθένας παίζει το ρόλο του: ο περαστικός που σκοντάφτει, ο οδηγός που σταυροκοπιέται, ο δημοτικός σύμβουλος που… καμαρώνει με ύφος καρδινάλιου και χαμόγελο Trident Group. Όμως , μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι, η πόλη εξακολουθεί να παραμένει όμορφη ανάμεσα στα πρόσωπα και στις ψυχές των ανθρώπων της.

Με τούτα και με εκείνα , η ζωή συνεχίζεται. Οι πολίτες μαθαίνουν να διακρίνουν πρόσωπα από σιλουέτες, να περνούν διαβάσεις με βάση το ένστικτό τους και να γελούν με την τύχη τους. Γιατί, όπως είπε κάποιος έξυπνα σε καφενείο της Μητροπόλεως, — <<Εδώ δε βλέπουμε φως στο τούνελ, θα δούμε στις λάμπες;>> Κι έχει δίκιο.

Στο κάτω κάτω , το φως δε μετριέται με λάμπες , μετριέται με μυαλά . Κι αυτά, όσο να πεις… θέλουν λίγο ρεύμα παραπάνω, μήπως και γίνουν καθαρά, διορατικά και άδολα.