Ν.ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ: Τιμή στην μνήμη, ευθύνη για το μέλλον

Νίκος Ι. Νικολόπουλος
Πρόεδρος Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος
πρώην Υφυπουργός και πρώην Βουλευτής

Η 14η Σεπτεμβρίου δεν είναι μια τυπική επέτειος. Είναι ημέρα που ματώνει τη συλλογική μας συνείδηση. Είναι ημέρα που μας θυμίζει ότι ο Ελληνισμός της Ιωνίας, της Καππαδοκίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης εξοντώθηκε βίαια, ύστερα από τρεις χιλιετίες αδιάλειπτης παρουσίας στα πατρογονικά του εδάφη. Είναι ημέρα εθνικής μνήμης για τη γενοκτονία του μικρασιατικού ελληνισμού από το τουρκικό κράτος.

Οι σφαγές, οι διωγμοί, οι εξανδραποδισμοί και η προσφυγιά δεν ήταν προϊόντα ιστορικής συγκυρίας. Ήταν το αποτέλεσμα μιας μεθοδευμένης πολιτικής εξόντωσης, μιας πολιτικής που άφησε πίσω της καμένα σπίτια, ξεριζωμένες ψυχές, και εκατοντάδες χιλιάδες μάρτυρες του ελληνισμού. Όμως, οι πρόσφυγες που σώθηκαν και ήρθαν στη μητέρα πατρίδα, κουβάλησαν μαζί τους μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη: τις αξίες τους, την πίστη τους, τον πολιτισμό τους. Αυτή είναι η ζωντανή κληρονομιά που άλλαξε οριστικά την Ελλάδα, από τον πολιτισμό μέχρι την οικονομία και την κοινωνική ζωή.

Δεν λησμονούμε. Δεν συγχωρούμε την ιστορική αλήθεια. Η λήθη είναι ο δεύτερος θάνατος των θυμάτων και η μεγαλύτερη προδοσία της Ιστορίας.

Σήμερα, σχεδόν έναν αιώνα μετά, η Τουρκία συνεχίζει να προκαλεί, να μιλά για «Γαλάζιες Πατρίδες», να υπογράφει παράνομα μνημόνια, να κρατά ζωντανό το casus belli. Η μνήμη των θυμάτων της Μικρασιατικής Καταστροφής δεν μας επιτρέπει να είμαστε αφελείς. Η μνήμη μας υποχρεώνει σε εγρήγορση. Η γενοκτονία των Μικρασιατών δεν είναι ένα κλειστό κεφάλαιο· είναι ένας διαρκής φάρος που μας προειδοποιεί για τις παγίδες του κατευνασμού και της λήθης.

Σήμερα, όμως, δεν τιμούμε μόνο τους νεκρούς. Τιμούμε και τη Δημοκρατία. Η Παγκόσμια Ημέρα της Δημοκρατίας, που τιμήθηκε την ίδια μέρα στη Βουλή, μας υπενθυμίζει ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται. Κατακτάται. Κι αν στη χώρα μας το 1974 ζήσαμε την αποκατάσταση της δημοκρατίας, στην Κύπρο την ίδια στιγμή γράφτηκε μια τραγωδία με τον Αττίλα να κρατά ακόμη υπόδουλο το 40% του νησιού. Να, λοιπόν, γιατί η μνήμη και η δημοκρατία δεν είναι δύο ξεχωριστά κεφάλαια. Είναι αλληλένδετα.

Η μνήμη μας υπενθυμίζει ποιοι είμαστε. Η δημοκρατία μας υπενθυμίζει τι οφείλουμε να γίνουμε. Και τα δύο μαζί συνιστούν ευθύνη: να σταθούμε ανυποχώρητοι απέναντι στις προκλήσεις, να απαιτήσουμε από την Τουρκία συγγνώμη για τα εγκλήματα του παρελθόντος, να οικοδομήσουμε κράτος δικαίου που θα προστατεύει κάθε πολίτη, να θωρακίσουμε την πατρίδα μας απέναντι σε νέες απειλές.

Οι νεκροί της Σμύρνης, του Πόντου, της Ιωνίας και της Καππαδοκίας ζητούν από εμάς όχι δάκρυα, αλλά αποφάσεις. Ζητούν να μην αφήσουμε τη θυσία τους να γίνει ένα απλό κεφάλαιο στα βιβλία της Ιστορίας. Ζητούν να είναι ο οδηγός μας στον αγώνα για μια Ελλάδα ισχυρή, δίκαιη, αξιοπρεπή, με εθνική στρατηγική και πραγματική δημοκρατία.

Αυτό είναι το χρέος μας. Και αυτό το χρέος δεν επιδέχεται καμία αναβολή.