Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!110 χρόνια συμπληρώνονται σήμερον ἔκ τῆς γεννήσεως τοῦ λατρεμένου μας ἠθοποιοῦ Λάμπρου Κωνσταντάρα. Γιά τόν ἀγαπημένο μας Λαμπροῦκο οἱ λόγοι ἴσως περιττεύουν καθώς ἀπό τή <<χρυσή >> ἐποχή τοῦ ἑλληνικοῦ κινηματογράφου ἔως τίς μέρες μας, οἱ ταινίες του μᾶς συντροφεύουν καί μᾶς ψυχαγωγοῦν. Νομίζω πώς δικαιωματικῶς ἡ συνέχεια τοῦ ἄρθρου πρέπει νά συνεχισθῆ ἀπό τούς λόγους τοῦ υἱοῦ τοῦ Λάμπρου, Δημήτρη, μέσω ἑνός ἀποσπάσματος γραφθέντος στό βιβλίο του <<Λάμπρος Κωνσταντάρας- μέσα ἀπό τά δικά μου μάτια>>
…..Ο Κωνσταντάρας ήταν ένας υπέροχος ηθοποιός ρυθμού. Είχε τη σπάνια αίσθηση του θεατρικού χρόνου. Εβίωνε τις παύσεις και γέμιζε συναίσθημα τις σιωπές. Γνώριζε την αξία του δραστικού λόγου, δηλαδή τον τρόπο να λειτουργούν οι λέξεις,ως ήχοι που κινητοποιούν το σώμα και ωθούν τη δράση.Για αυτό έπαιξε δράμα, κομεντί, κωμωδία και φάρσα χωρίς διάκριση με την αυθεντία που προκύπτει από την τέλεια κατοχή των εκφραστικών μέσων. Το μεγάλο πιθανόν κοινό τον γνώρισε από τις κινηματογραφικές του επιτυχίες, όπου κυριαρχούσε συνήθως η εικόνα ενός πληθωρικού, ώριμου μπον βιβέρ. Ακόμα, μπορεί να τον αναγνώριζε στις έξοχες μπαλαφαρίες του και στους αυτοσχεδιαστικούς οίστρους του. Όμως, πίσω από την καθόλου εύκολη αυτή, από αποψέως τεχνικής, εικόνα, υπήρχε ο Κωνσταντάρας για την άρτια τεχνική, τη δραματική στόφα, τη γαλλική χάρη και την άτεγκτη επαγγελματικότητα………Χαριτωμένος άνθρωπος, καλλιεργημένος, στοχαστικός στην πραγματικότητα, παρόλη τη γλεντζέδικη ζωή του, ένας μοναχικός και εσωστρεφής καλλιτέχνης, γέμισε τη ζωή μας με ρυθμούς, ανεπανάληπτους χαρακτήρες, ευφάνταστους τύπους και πλούτισε την παραστασιολογία με σημάνσεις που δημιούργησαν πρότυπα. Το γεγονός πως δεν μπόρεσε κανείς να τον μιμηθεί και κανείς δεν τον αντικατέστησε σημαίνει ότι προσκόμισε στο θέατρό μας μια σπάνια υποκριτική γνησιότητα και μια βαθιά χαρακτηρολογική ελληνικότητα. Ήταν ένας Ζαν Γκαμπέν, ένας Ζαν Μαραί, ένας Φερναντέλ και ένας Λουί ντε Φυνές ταυτοχρόνως……
Αὐτά τά λιγοστά λόγια, μαζί μέ τή μνήμη μας καί τήν ἀγάπη μας, θεωρῶ πώς ἀποτελοῦν ἕναν ἐλάχιστο φόρο τιμῆς σ’ αὐτόν τόν τεράστιο ἠθοποιό.
Κωνσταντίνος Τσιαγάς
